Sèrgi Bèc
- Velocitat de lectura: 1 x (normala)
Notícia
Resumit
Lo poèta occitan Sèrgi Bèc posa tota son inspiracion dins Luberon, sa region natala. Fòrta de son identitat geografica, sa poesia es tanben lo reflècte de la vida dels òmes, amb las tematicas recurrentas que son la mòrt e l'amor.
Lenga :
Data de difusion :
05 dec. 1998
Esclariment
Informacions e crèdits
- Tipe de mèdia :
- Colleccion :
- Sorsa :
- Referéncia :
- 00020
Categòrias
Tèmas
Luòcs
Personalitats
Esclariment
Contèxte istoric
Par
Nascut en 1933, en país d’Ate, dins una familha de minotièrs, Sèrgi Bèc es d’en primièr poèta, autor d’un vintenat de recuèlhs. Son òbra poetica, que formigueja d’imatges surrealistas, exprimís l’amor per una femna unica, Anna/Anne, inspiratritz e destinatària de tota l’òbra, a l’exemple de la domna dels trobadors e de la Laure de Petrarca.
L’òbra ditz tanben l’amor per un país, la « valenga calavona » (la valada del Calavon) e la montanha de Luberon, al qual Bèc s’identifica totalament, coma ne testimònia tre son títol lo recuèlh de 1980, Siéu un païs / Je suis un pays.
Sos primièrs passes en poesia se faguèron en companhiá de dos de sos compatriòtas : Max Fayet e Pèire Pessamessa. Sèrgi Bèc passèt plan d’ora de la grafia mistralenca a la grafia classica, jos l’influéncia de Robèrt Lafont. Dins lo recuèlh de 1980, Siéu un païs, acompanhat d’un prefaci polemic, « Letro duberto is Oucitanisto », tornèt a la grafia mistralenca, dins lo desir d’èsser legit mai aisidament pels darrièrs locutors del provençal. Pus tard, causís de mesclar, dins los darrièrs recuèlhs pareguts, las doas grafias, dins una preocupacion d’apasiment entre tenents d’una meteissa causa. Aqueste desir d’èsser legit, comun a totes los poètas, mas mai dolorós per los qu’an causit una lenga minorizada que veson recular a cada jorn dins la practica sociala, explica segurament lo gost de Sèrgi Bèc per la declamacion de sos vèrses.
L’entreten amb lo jornalista Frederic Soulié permet al poèta de parlar de la plaça de son país natal dins sa poesia, mas tanben de son amor de la femna o de son orror de la mòrt, tant fòrta que son amor de la vida. Dins aquesta conversacion calorosa, lo país e la femna son presentats amb tendresa per Sèrgi Bèc coma los fondaments de son existéncia d’òme e de poèta. I evòca discretament la femna que foguèt l’amor de tota una vida e sa principala font d’inspiraxion. « La cançon de Fatmà » (extrach de Femna, mon amor / Femme, mon amour, ed. Letras d’òc, 2008) declamada sus un fons musical, es una mena de litania dedicada a una autra femna, martira de l’integrisme, coma la « Balada pèr Lilí Fong » evòca una combatenta del Vietnam victima de la folia murtrièra que li arranquèt son enfant. L’orror de la guèrra serà un dels motius poetics de Bèc que li calguèt endurar « los eveniments » d’Argeria, coma d’autres joves gens de sa generacion. Aquesta guèrra que voliá pas dire son nom li inspirèt lo recuèlh Memòria de la Carn / Mémoire de la chair. Tot parièr, en 1991, al moment de la primièra guèrra del Gòlf, publiquèt Sesoun de guerro / Sason de guèrra.
Transcripcion
(Clicatz sul tèxte per posicionar la vidèo)
Jornalista
Luberon, es totjorn una sorça d'inspiracion, una font d'inspiracion prumièra dins ton òbra.
Serge Bec
Segur, òc. Ai totjorn, ben, soi nascut aicí e ai totjorn escrich a partir dau Luberon. Lo Luberon per ieu es una montanha qu'es ermafrodita, es androgina coma se ditz, coma se disiá abans e se ditz totjorn. Es una montanha qu'es òme e frema. E per ieu, es puslèu frema, sense tròp o racontar... Per aquò que coma la poesia es puslèu una frema es per aquò que leis dos se rescòntran.
Frédéric Soulié
Mas seriá possible encara, ara, d'aqueste temps, d'escriure dins un autre endrech que Luberon ?
Serge Bec
A l'ora d'ara, non, per ieu. Non podriái pas. Tota mon inspiracion, enfin, se pòt dire, tot mon èime de l'escritura monta d'aqueu país e me vese pas anar escriure dins d'autrei païses, mas perqué pas se èri nascut alhurs... Mas aquí siau d'un país e siau pas d'alhurs.
Frédéric Soulié
Alara, una inspiracion, una òbra poetica fonsa. Mas un bon trabalh subretot, malurosament, un pauc negre, lo fau dire.
Serge Bec
Es a bòrd negre, de còps que i a, subretot quand parle de la mòrt. Es verai que siau abòrd tafurat dins ma carn dins mon èime. Que la mòrt, n'ai paur. Soi pas solet de segur, mas n'ai paur, n'ai totjorn agut paur, pas talament perque es la mòrt subretot es pus la vida, es aquò lo problèma... E aime talament la vida, me fai socís de me'n anar amb aqueu vielhum de poiridièr coma veses aquí e aquò es quaquarren que...
Frédéric Soulié
Alara, podèm saludar l'òbran un trabalh amb Bernat Mancièt, lo grand poèta de lenga d'òc landés, e puèi, i a quaquarren, urosament, i a l'amor, l'amor dei fremas.
Serge Bec
E òc, i a lei fremas, urosament, que i a lei fremas. Ieu, soi nascut coma aquò, lei fremas las ai totjorn ainadas. N'ai una, fai pron per ara, a mon atge. Mai, non, es verai que l'amor es quaquarren de primordiau. Es çò que i a la començança de tot, de la vida, de l'òme : se i a pas l'amor, i a pus ren.Es verai que tanben, l'amor es la poesia ; la poesia es una frema finalament, que siás totjorn en trin de careçar, "Vole qu'en glòri fugue aussado" coma disiá Mistral coma una reina, m'agrada aquò, m'agrada e es una poesia ont vòle faire passar lo mai de causas possiblas de la vida de l'òme, de la vida deis gents de totes lei jorns benlèu, de çò que pensan. Es una pòrta dubèrta la poesia sus totes lei mondes novèus que podèm aguer en tèsta. Lei mondes que pantalhèm, coma de calucs, de còps que i a, e vaquí çò qu'es la poesia. La poesia es lo mai grand espaci de libertat per l'òme, finalament.
