Joan Bodon
Notícia
Resumit
L'escrivan Joan Bodon descriu la situacion de la lenga occitana. Comença per declamar un de sos poèmas, Sus la Montanha. Puèi, evòca l’estagi d'occitan qu'a animat e que s’adreçava a un public fòrça variat. L'escrivan testimònia apuèi de l'utilizacion inconscienta de l'occitan per de locutors franceses. Aquò se tradutz tant al nivèl del vocabulari coma de la sintaxi. Joan Bodon dona, d’un autre costat, de precisions sus la zòna geografica de Roergue. Puèi, presenta lo contengut de l’estagi de lenga.
Lenga :
Data de difusion :
02 dec. 1967
Esclariment
Informacions e crèdits
- Tipe de mèdia :
- Colleccion :
- Realizator :
- Sorsa :
- Referéncia :
- 00093
Categòrias
Tèmas
Luòcs
Personalitats
Esclariment
Contèxte istoric
Par
Nombroses son las e las que, a la seguida de l’universitari aleman Georg Kremnitz per qui Joan Bodon « es un dels pus grands escrivans del monde modèrne. Se aviá escrich dins una lenga majoritària sa votz seriá percebuda de pertot », an reconegut dins son òbra tant marginala e universala a l’encòp, un gigant de la literatura contemporanèa.
A l’ocasion d’aqueste reportatge de l’ORTF, Joan Bodon ditz son poèma « Sus la montanha », que serà publicat dins lo pichon recuèlh Sus la mar de las galèras, (ed. IEO, coll. « Messatges », 1975). Se Bodon es estat plan lèu conegut e reconegut per son òbra en pròsa, contes e romans, son òbra poetica es estada popularizada pels cantaires de la Nòva cançon, la novèla cançon occitana. Se pensa en particular a Mans de Breish dque las melodias qu’a compausadas suls poèmas de Bodon son, per fòrça occitanistas, d’ara enlà indissociables dels tèxtes. Aprèp Mans de Breish, la forma classica e regulara d’aquesta poesia es encara una font d’inspiracion per la jove scèna musicala actuala. La simplicitat dels poèmas de Bodon – que deu fòrça a Federico García Lorca (Bodon a escrich qualques romances) – es pas qu’aparenta : lo ton de connivéncia familiara recobrís un trabalh formal complèxe e exprimís una prigonda melanconia, la dels amors maluroses, del malur omnipresent, de la solitud dels joves païsans paures e timides, qu’an pas d’autre recors que lo vin, lo sòmi, la fugida o la mòrt.
Tornam sus l’itinerari de lo qu’es segurament lo mai legit dels escrivans occitans del sègle XX. Nascut en 1920 dins una familha païsana de Roergue, a Crespinh, canton de Naucèla, e aprèp l’escòla del vilatge puèi lo cors complementari de Naucèla, entra a l’Escòla normala de Rodés. Mentre qu’es un tot jove institutor, lo STO* le manda en Alemanha, a Breslau, de 1943 a 1945. Aprèp qualques pòstes de mèstre d’escòla e de mèstre itinerant agricòla, partís en 1967 ensenhar en Argeria, ont defunta en 1975. Son òbra, prigondament impregnada de desesper e d’umanitat, pren lo partit dels umiles e dels excluses, dels doblidats e dels vençuts. Sos personatges son marcats de folia, de solitud, d’alcoolisme e de misèria, materiala, morala o sexuala. Se debaton dins l’univèrs mental claus d’una societat rurala descricha sens complasença. Son escritura se caracteriza per una narracion nerviosa e per de frasas brèvas, qu’impressionan per lor natural e l’evidéncia de las formulacions. Sos contes s’inspiran largament de la tradicion (la maire de Bodon èra una contaira reconeguda), mentre que sos romans mesclan realisme e insolit, e quitament fantastic.
* Servici del trabalh obligatòri
Transcripcion
Suls meteisses tèmas
Data de la vidèo:04 feb. 2017
Durada de la vidèo:02M 33S