Larzac, vint ans de luchas

« Gardarem lo Larzac ! », aquò’s l’eslogan martelat pels païsans de Larzac, subitament confrontats, en octobre de 1970, a la menaça d’una expropriacion per l'Estat que vòl espandir lo camp militar existent sus lor platèu isolat. 103 elevaires e lors familhas prèstan alara jurament de refusar de quitar lors bòrias.

Los agricultors s'engatjan dins una protestacion non-violenta que, pendent una decennia (1971-1981), mobiliza a l’entorn d'eles un larg e eteroclit movement, dinamizat pels « comitats Larzac » qu’an eissamat dins tota la França e de delà. En efièch, los elevaires ovins son espatlats per un larg movement de sosten nacional, que mesclant militants d’esquèrra e d'extrèma esquèrra, pacifistas, ecologistas e occitanistas. Lor emblèma, la bandièra amb la crotz occitana, flòta al vent de çò que ven lo « Causse de las causas » pendent las grandas acampadas estivalas de 1973, 1974 e 1977.



Pendent dètz ans, aquel combat del pòt de tèrra contra lo pòt de fèrre serà jalonat d'actes de desobediéncia civila, tal coma la construccion de la jaça de La Blaquièra, sens permés de bastir e amb l’argent del refús de l’impòst, que simboliza l’enrasigament, per fin de verrolhar simbolicament l’extension del camp militar. Sovent espectacularas, las accions e manifestacions de Larzac se despartisson pas jamai d’un umor desarmant fàcia a l'adversari militar.



La victòria de 1981 significa pas la fin de l'activisme d’aquesta populacion renovelada, plan lo contrari. Pendent las tres decennias que seguisson, lo Larzac militant s'engatja dins l'amainatjament de son territòri e dins la gestion fonsièra collectiva des 6300 ectaras de fonsièr aquesits per l’Estat per l’extension del camp. La novèla generacion de Larzac s’investís pel reviscòl del platèu, coma l’explican dins los carrieròts de Montredon Alice Monier e José Bové, installats en 1976. Montredon, masatge, un còp èra destinat, a venir una cibla de tirs militars, se regaudís dempuèi 1990 cada estiu de mercats païsans setmanièrs. Investit dins lo sindicalisme agricòla alternatiu, amb la creacion de la Confederacion païsana, José Bové contribuís a téisser los ligams de multiplas solidaritats internacionalas. Lucha de longa renovelada, Larzac se quilha aquí en bastion francés del combat contra la globalizacion liberala, brandissent la dalha païsana contra los OGM, e escarnís la « malbouffe » (« marrida mangisca ») e s'opausa encara a l'extraccion dels gases d’esquist dins son sossòl. Prèp d'un mièg-sègle aprèp la debuta del movement, aqueste demòra lo mètre-mesura de las mobilizacions environamentalas, e un certan « esperit Larzac » contunha d’i bufar.