Las manifestacions de Montredon en 1976

Lo 4 de març de 1976, pauc aprèp l’entrevista d’André Cases (apelat per error Maurice Cazes dins l’extrach) que dobrís aquesta vidèo, una fusilhada esclata entre d’una part los  viticultors venguts blocar la rota nacionala e la via ferrada a Montredon de las Corbièras (Aude), e d’autra part los CRS mandats suls luòcs.  Al tèrme de prèp d’una mièja orada d’escambis de tirs, se compta un trentenat de nafrats, dont certans plan grèvament, e sustot dos mòrts : Émile Pouytès, vinhairon audenc, e Joël Le Goff, comandant de CRS. Qualques jorns abans, lo 1èr de març, de viticultors lengadocians se’n èran preses als chais dels establiments Ramel, dins Ain, importators de vins italians. L’arrestacion lo 3 de març de viticultors qu’avián participat a aquela accion a entraïnat una nuèch de violéncias a Narbona e l’acampament del 4 a Montredon.

Mas lo drama de Montredond es l’abotiment tragic d’una crisi e d’una seria d’eveniments mai ancians. La viticultura lengadociana sofrís d’una crisi de malvenda de sa produccion, quasi estructurala dempuèi lo començament del sègle XX. E los ans 1960-1970 son estats particularament dificils pels viticultors. Mentre que la consomacion de vin mejana baissa en França e que lo consomator cèrca de vins de melhora qualitat, la monocultura lengadociana virada essencialament cap a la produccion de vins de consomacion correnta es amai confrontada a un autre problèma. Lo règlament viti-vinicòla europèu mes en plaça dins lo quadre de la politica agricòla comuna en 1970 a liberalizat lo mercat del vin al dintre de la Comunautat economica europèa e expausat la viticultura de Lengadòc a la concurréncia dels vins italians, plan mens cars.



La defensa dels interèsses dels viticultors foguèt dempuèi de temps assegurada gaireben exclusivament per la Confederacion generala dels vinhairons, creada aprèp las manifestacions de 1907. Tre la debuta dels ans 1960, una autra estructura, semiclandestina, se metèt en plaça, particularament activa dins la crisi dels ans 1970. S'agís del Comitat regional d’accion viticòla (CRAV), que se tòrna de mai en mai cap a l’accion dirècta.



Los ans 1960 son ja estats marcats per las accions contra l’importacion de vins argerians. La pression fa pas que montar aprèp 1970 e las organizacions de viticultors benefícian d’un fòrt sosten dels elegits locals e de la populacion. Entre 1974 e 1975, las accions contra los negociants qu’impòrtan de vins italians se multiplican e las manifestacions se fan de mai en mai violentas dins Aude mentre que dins Erau, lo lidèr viticòla local, Emmanuel Maffre-Baugé preconiza la non-violéncia, a l’imatge de çò que se met alara en plaça sul platèu de Larzac. Lo 17 de març de 1975, pendent qu’a Carcassona, una manifestacion vei d’afrontaments particularament rudes, a Montpelhièr, lo prèire e escrivan occitan Joan Larzac dobrís la catedrala als vinhairons e una joncion se fa entre CRAV e militants occitanistas. En Corsega, los afrontaments d’Aléria, en agost, prefiguran Montredon. Mas alai ont en Corsega, los eveniments estructuran lo nacionalisme, los de Montredond constituisson puslèu un abotiment tragic.



Se una convergéncia de las luchas entre occitanisme e movement viticòla a pogut prene fòrma a travèrs en particular la creacion dins Erau en setembre de 1975 del Movement d'intervencion viticòla occitan (MIVOC), demòra çaquelà superficiala. Es perque l’espaci occitan es plan mai grand que lo sol Miègjorn viticòla. Pasmens, aqueles eveniments s’inscrivon plan dins las questions societalas qu’agitan l’espaci d’òc, mas tanben d’autras periferias de l’Estat francés (Bretanha, Corsega, País basc…) a aquel moment : crisi de l’agricultura e de las activitats tradicionalas, prioritat donada a un desvolopament toristic contrarotlat per de capitals exteriors e que profiècha pas gaire a las regions, dificultat de viure e de trabalhar al país, per reprene un eslogan celèbre.