Creacion d'un diplòma DEUG en occitan

En 1991 las universitats de Pau e de Bordèu meton en plaça un Diplòma d’estudis universitaris generals (DEUG) de letras modèrnas e d’occitan dins lo qual las matèrias en occitan – lenga, literatura – comptan per meitat dins l’obtencion del diplòma. Nos dirigissèm atal pichon a pichon cap a la mesa en plaça de cursus complets dedicats a l’occitan a l’Universitat.

De cadièras dedicadas a la lenga d’òc existisson dempuèi longtemps dins l’Universitat francesa. Una cadièra de lengas romanicas foguèt atal creada en 1878 a Montpelhièr, ocupada per Camille Chabaneau, un dels fondators de la Revue des langues romanes, encara publicada uèi. En 1883, a Tolosa, Antoine Thomas ocupèt lo primièr la cadièra de lenga e de literatura de la França meridionala. Uèi, de professors coma Joseph Anglade a Tolosa o Charles Camproux a Montpelhièr an contribuit al desvolopament dels estudis occitans. Çaquelà, los corses d’occitan son fins a la debuta dels ans 1990 generalament integrats a d’autres cursus dins los quals son minoritaris.

A la dintrada de 1991, lo ministèri de l’Educacion nacionala anóncia la mesa en plaça d’un Certificat d’aptitud al professorat de l’ensenhament del segond gras (CAPES) d’occitan-lenga d’òc dont la primièra session se debanarà en 1992. Doncas, se pòt veire dins la mesa en plaça d’aquesta formacion, alara experimentala dins las universitats aquitanas, una manièra de preveire los besonhs en formacion dels futurs candidats a aquel concors.

Mai que mai, tot aquò – mesa en plaça d’un DEUG, creacion d’un CAPES – es lo reflècte de l’institucionalizacion de l’ensenhament de l’occitan iniciada cèrtas, tre 1951 per la lei Deixonne, mas que s’es accelerada a partir dels ans 1970 e 1980. Los efectius d’escolans que seguisson un ensenhament de o en lenga d’òc de la mairala al licèu aumentan en meteis temps que se desvolopa l’ensenhament opcional mas tanben bilingüe. A partir d’aquel moment, ven necessari de preveire de formacions universitàrias dedicadas, aptas a formar a l’encòp de futurs ensenhants e d’estudiants en capacitat de se professionalizar dins diferents sectors. E aqueles darrièrs son variats : que s’agisca de centres de documentacion e d’archius, de collectivitats localas, de mèdias o encara d’associacions culturalas, divèrsas estructuras recèrcan de personas competentas en lenga e al fach de la cultura d’òc.



Atal, los ans 1990 van assitir a la mesa en plaça de las formacions d’occitan – lenga d’òc, DEUG, licéncias especializadas - mentre que subsistisson de còps d’ensenhaments opcionals simples - dins divèrsas universitats dels païses d’òc, a Ais, Bordèu, Clarmont, Lemòtges, Montpelhièr, Pau, Tolosa , mas tanben a París.

Per téner compte de la dimension de l’espaci occitan, l’ensenhament a distància se desvolopa, ajuda pels progrèsses numerics. De ressorsas son mesas en linha en partenariat amb l’Universitat dobèrta de las umanitats.

D’experiéncias originalas se desvolopan tanben : a l’universitat Paul-Valéry Montpelhièr 3, una licéncia en un an, destinada a de demandaires d’emplecs o a de comjats de formacion, assòcia l’ensemble dels corses de tres ans de licéncia e d’estagis professionals. A Tolosa, lo màster EVOC (Evolucion e Valorizacion del Patrimòni Occitan) fòrma a la recèrca en domeni occitan e a la concepcion e la gestion de projèctes culturals ligats a la valorizacion del patrimòni occitan.