Max Roqueta

Max Roqueta nasquèt lo 8 de decembre de 1908 a Argelièrs, entre Montpelhièr e lo causse de Larzac. Li agrada de contar dins un raconte fondator lo jorn de son enfància qu’ausiguèt son paire li recitar de vèrses de Frederic Mistral. Dins aqueles vèrses de Mirèio, descobrís la dignitat de la lenga vilatgenca. Atal marcat per Mistral e lo Felibritge, ne regetarà lèu lo passeïsme e los poncius. Doctor en medecina, exerça a Anhana e Montpelhièr. Pendent sos estudis dins aquesta vila, rencontra François Dezeuze « l’Escoutaire », mas sustot lo poèta catalan Josep-Sebastià Pons, que son influéncia serà decisiva. Entre las doas guèrras, participa activament a la Societat d’Estudis Occitans e ven cap-redactor de la revista Occitania. A la Liberacion, fonda l’Institut d’estudis occitans amb Ismaël Girard et Renat Nelli e crèa un pauc pus tard lo Pen-Club de lenga d’òc. Es cap-redactor de la revue OC pendant plusieurs années. pendent mantuna annada. Amator passionat del jòc tradicional de bala al tambornet, i a tanben consacrat mai d’un obratge.



Defuntèt a Montpelhièr lo 24 de junh de 2005. Daissa una òbra immensa encara en cors de publicacion, Max Roqueta coma escriguèt fins a son darrièr buf. Aurà conegut un començament de reconeissença publica aprèp las primièras traduccions francesas de Verd Paradís, en 1981, qu’avián revelat al grand public la beutat de son univèrs literari.



Aquesta polida vidèo presenta l’escrivan e son òbra dins l’estat de las coneissenças al moment de sa realizacion en 1987. Las questions pausadas a l’escrivan son pertinentas e el, segon son abituda, respond amb precision e elegància.

L’escritura collectiva de Goteta o los camins de la vida, en collaboracion amb l’escrivan, per de classas publicas de Losera, es un dels primièrs exemples de trabalh escolar a l’entorn d’una òbra dont l’exigéncia intellectuala e lingüistica va de cotria amb son atrach per un public de lectors larg. Es çò meteis per l’interpretacion per una tropa de Mende de la pèça Lo Miralhet : las reaccions del public dison a quin punt a pogut èsser esmogut per aquel tèxte.



Remarcam simplament que las annadas d’aprèp 1987 an vist Max Roqueta passar de la pròsa brèva al roman, mentre que de novèls recuèlhs poetics son estats publicats ont la votz canda de l’escrivan trobava d’armonicas novèlas. Gràcias al trabalh de Felip Gardy, las traduccions de Federico Garcia Lorca son passadas a l’edicion e Gardy a pogut far veire la fòrça de l’influéncia de l’Andalós sus l’inspiracion roquetiana, tant importanta, segon el, coma la de Joseph-Sébastien Pons que ne parla la vidèo.