Manifestacion del Partit comunista a Montpelhièr

Illustrada per d’afichas que pòrtan en gròs « Viure ! », la manifestacion del 10 de mai de 1980 acampa de desenats de milièrs de manifestants venguts de tota la Region, amb una plaça particulara facha als minaires de las Cevenas que defendon los darrièrs poses de mina. Bandièras occitanas, bandairòla « Occitan, parla ta lenga », pancartas qu’illustran las divèrsas luchas categorialas meton en lum la globalitat de la revendicacion politica e culturala. Claude Alranq a escrich lo tèxte final que ne fa una lectura vibranta al moment de clausurar la manifestacion, sus la plaça de la Comèdia, lectura acompanhada en particular pel grop Musica de la carrièra, que donarà luòc a l’enregistrament d’un disc.



La crida del 10 mai es lançada a aquesta ocasion. Los dos tèxtes son bilingües. Aquesta manifestacion constituís sens cap de dobte lo punt d'òrgue de las relacions entre comunistas e occitanistas. La presentacion televisada n’es estonament laconica, aquò provoquèt, en son temps, l’indignacion dels organizators. 

Aprèp-guèrra, en particular a la favor de ligams nosats pendent la Resisténcia (a travèrs de las personalitats coma Max Allier o Félix Castan), los escambis foguèron nombroses entre los occitanistas e la nebulosa comunista, alara fòrça influenta.

Los ans 1970, al moment de la construccion del « programa comun », ocasion d’un mescladís politic e intellectual, son lo teatre de contactes novèls entre aqueles dos mondes : fòrça militants del PCF engatjats dins l’occitanisme, ajuda de comunas comunistas al Teatre de la Carrièra, aprèp d’annadas de precaritat : Alès per Tabo, Lo Pòrt de Boc e Martigas per La Pastorale de Fos, Arle per La Liberté ou la Mort, escambis de naut nivèl entre Robèrt Lafont e l’istorian Michel Vovelle sus las especificitats occitanas de la Revolucion francesa, inauguracion en occitan de l’Universitat occitana d’estiu de Nimes pel cònsol Émile Jourdan, doblament per la comuna comunista de Besièrs de l’ajuda al CIDO (ancèstre del CIRDOC) ... De son costat, lo cantaire occitan Claudi Marti canta « Occitania saluda Cuba / la dignitat la libertat ».




Dos periòdes son de notar dins la decennia 70 :

- 1976 : las federacions del Lengadòc e Rosselhon produsisson lo tèxte Los Comunistas sostenon lo desvolopament de la cultura occitana. La question occitana i es pas abordada que sul plan cultural, lo politic es, segon lo PCF, del ressòrt dels … politics. Maurice Verdier, secretari federal PCF Erau escriu atal, a prepaus de las tèsis de Robèrt Lafont : « lor prestam pas gaire d’interès ». L’istorian René Merle publica a las Edicions socialas l’obratge Cultura occitana. Per avançar. Çaquelà, de grandas manifestacions se debanan, ont bandièras occitans costejan bandièras sindicalas e politicas : jornada « Region mòrta » lo 5 de febrièr, granda manifestacion interprofessionala del 29 d’abril.

- A partir de 1978 : un raprochament s’opèra entre Verdier e Lafont e aqueste raprochament es relaiat al comitat central per l’universitari gardenc Claude Mazauric. Lo manifèste Mon païs escorjat, signat per Emmanuel Maffre-Baugé, Jean-Pierre Chabrol e Robèrt Lafont es difusat pel PCF e la CGT al costat de bon nombre de militants occitanistas. Fòrça eveniments se crèan un peu pertot, ont se costejan cultura e politica. Signat per 5000 personalitats - mentre que  55000 cartas son expedidas a l’Elisèu, un acampament  « Mon païs escorjat » amassa a Besièrs 2000 personas lo 10 de febrièr de 1979. Las fèstas del PCF, son ondradas de bandairòlas en occitan, portant l’eslogan Viure. Cantaires occitans e catalans i son coma a l’ostal, escotats per un public immense. Una proposicion de lei « portant creacion d’un poder regional dins la perspectiva d’un socialisme democratic, autogestionari per França » es depausada lo 14 de decembre de 1977.

Las eleccions de 1981 marcaràn lo reflux d’aqueles movements, nascuts dins Lengadòc e Rosselhon, en meteis temps que la debuta del declin de l’influéncia del PCF.