Lo trio femenin Cocanha

Cocanha nais a Tolosa en 2014 del rencontre de joves artistas que la Vila ròsa, entre Gasconha e Lengadòc, vei convergir.

Nomenat en referéncia al mitic País de Cocanha coma a la riquesa aportada per l’anciana cultura del pastèl, lo grop s’exprimís a la confluéncia de territòris uèi plan reals : entre la dança e la polifonia vocala ; entre los repertòris gascons e lengadocians, per delà las ribas del flume Garona e las variantas dialectalas de l’occitan ; entre diferentas formas coregraficas (borrèia, sauts, rondèus, etc.) ; o encara entre las practicas eiretadas e la creacion artistica.

Cocanha es un trio 100 % femenin. E se lo grop revendica una desmarcha feminista es artisticament que se manifèsta aqueste dardalh power : un agach de femnas portat suls repertòris tradicionals, una feminitat assumida dins sa corporeïtat musiciana sus scèna o dins una cantèra. Tres femnas, tres voses que, tanlèu davaladas de scèna o cedisson pas a degun dins un cap e cap polifonic, dins una cadena de rondèu o una borrèia, e vivon plenament uèi la cultura occitana tant dins lors trajectòrias professionalas coma personalas.

Carolina Dufau es d’alhors eissida d’una familha bearnesa dins la quala lenga e cultura occitanas son fòrça presentas, una identitat d’autant mai conscienta que s’exprimís als confinhs del Bearn, de Gasconha e del País Basc, amb en punt de mira Baiona tot a l’encòp vila dels ans de licèu, capitala de la Gasconha maritima e d’una produccion culturala basca abondosa. Aprèp d’estudis en comunicacion que la menan al Quebèc, intègra lo collectiu de creators en audiovisual Dètz basat a Tolosa ont rencontra en 2010 Lila Fraysse. Aquesta jove tolosenca, tanben cantaira e percussionista, es ela tanben eissida d’una familha fòrtament implicada dins l’accion culturala occitana.



Un primièr trio es format en 2014 amb la Catalana Gemma Cuní Vidal, puèi amb Lolita Delmonteil-Ayral que contunharà sa rota al dintre del duo La Forcelle e de Laüsa. Maud Herrera pren lo relai. D’origina francoveneçuelana, aquesta musiciana e cantaira de formacion fòrça classica s’installa a Tolosa ont descobrís lo cant pirenenc, la lenga occitana e lo violon tradicional per rejónher Cocanha en 2017.

Fòrt d’una granda experiéncia de la scèna e de la parucion dels albums EP 2015, I Ès ? (2017), e Puput que la sortida n’es prevista en genièr de 2020, lo percors del grop coneis en 2018 una acceleracion que lo vei programar en França – en particular al festenal Les Vieilles Charrues de Carhaix 2019 – e en Euròpa.

La desmarcha de Cocanha convòca « la poténcia vitala » que musica e cant son particularament aptes a exprimir, en autant de « vibracions » pròprias a nos religar, marteladas per un bordon percussiu, expression de « la pulsacion vitala ».

Lo trio investís un repertòri de dançar qu’adapta al plan vocal en polifonia, la ritmica es soslinhada per de jòcs de voses, de picadas de mans e de pès o d’aisina (culhièrs per exemple) e lo bordon melodicoritmic del tambornet de còrdas manlevat a la tradicion gascopirenenca. Lo rencontre de la vocalitat polifonica e del bal – qualificat segon los endreches e los contèxtes de folk, gascon o occitan – aparegut dins los ans 1970 amb lo reviscòl de las musicas e danças tradicionalas, tradutz la fòrta dinamica que ne profiècha la cultura polifonica dels Pirenèus gascons, tant en Bearn e Bigòrra coma, dempuèi los ans 2000, en region tolosenca via en particular estagis e talhièrs de transmission (COMDT, Tolosa cantèra,…). De delà, constituís una novèla declinason de « polifonia occitana » que lo païsatge s’es pauc a pauc desvolopat entre Bearn e Bigòrra, Niça, Marselha e Lengadòc dempuèi lo mitan dels ans 1990.