Journaliste
Ives Roqueta, escrivan occitan, poèta, òme d'accion que lo grand Rennat Nelli situa en aquel punt d'equilibri ont l'engatjament politic exclutz pas ni l'art, ni lo lengatge poetic, ni la sensibilitat.

(Musique)

Journaliste
Ives Roqueta, es un òme enrasigat dins lo país de Camarès, en Roergue

Yves Rouquette
Nasquèri en 1936, mon paire e ma maire èran de païsans d'aicí : mon paire èra nascut non pas en aquel ostal, mas dins un ostal qu'èra pus bas, enlà enlà, que s'apèla [inaudible]Per çò que ma mameta, ela, èra nascuda aicí. Es son paire, mon rèiregrand, que bastiguèt l'ostal cap a 1870. La mameta èra nascuda aicí, e aviá esposat un garçon qu'èra bolheire al mas de (inaudible), pus lènc. Çò que fa que mon paire nasquèt pas aicí, mas èra l'ostal de la familha : vivián aicí e, al moment de la guèrra, quand i agèt los bombardament e tot, a Seta, agèron paur pels enfants, e m'envoièron aicí, e mon fraire de l'autre costat de las montanhas, aquí, a un autre endrech onte ma maire èra nascuda. E es aicí que, se vòls, que la lenga occitana, enfin, lo patés, èra la lenga de l'ostal a Seta : mon paire e ma maire parlavan pa qu'aquò entres eles. Aicí, lo papeta e la mameta parlavan pas res pus, o gaireben. E ieu, anèri a l'escòla liura, coma òm ditz, o catolica, o confessionala tota l'escòla primària : a Seta, a l'escòla qu'òm apelava maternèla amb las pichòtas filhas, puèi, aicí comencèri l'escòla normala e finiguèri tornar dins una escòla liura. Es pas qu'en sieisena que passèri al collègi coma l'apelavam a aquel moment.Çò que fa que se vòls, d'un costat, ma lenga es la lenga del monde d'aicí. E segondament, una partida de çò qu'ai escrich es degut un pauc, a aqueles païsatges, de pichòtas sèrras, d'ostalses, de monde que sabián d'istoèras que se contavan sul monde d'aicí. E puèi, pensi mai que mai, que se vòls, que quand òm a agut una enfància al mièg d'arbres, amb de garrics a sos pès, enfin, al costat de se... Evidentament,  òm a pas lo mème imaginari que de monde que son demorats a la vila tot lo temps. Mas çaquelà, soi pas un païsan, per çò que soi nascut en vila ieu, ai viscut tota ma vida en vila.Mas empacha pasmens, qu'ai amb aquel monde d'aquí, que disi pas lo monde de la tèrra, mas lo monde d'aquel endrech, d'aquela tèrra, d'aquel daquòs, d'aquela mofa que i a aquí... Ai de rapòrts intimes que semblan pas a res...Çò que fa que i agèt quicòm que me pòdi pas tròp explicar, que me metèt se vòls, aimi l'idèia, qu'èri qualqu'un d'aquel país, d'aquela classa sociala bassa, d'aquel monde que parlan la lenga d'òc.Talament plan que quand arribèri a Seta, que tornèri a mon país, e que al cap de dos ans, agèri Robèrt Lafont coma professor de francés, e que diguèt "Le patois, es quicòm de formidable, c'est quelque chose d'extraordinaire, c'est la langue de nos ancêtres, et c'est la langue de la littérature", foguèt una revelacion per çò que diguèri "Ha bon bon..." E pensi qu'a onze ans, èri decidat completament a èsser coma òm disiá "occitanista", mas per ieu, èsser un amic d'aquela lenga, un tipe qu'aviá plaser a la parlar.

(Musique)

Yves Rouquette
Defòra, es lo país

(Musique)

Yves Rouquette
Aquò's pas l'ombra que s'espaventa, mas lo dedins del cap de l'òme sol.

(Musique)

Yves Rouquette
Al dintre de la pèira, traparàs pas jamai que de pèira, e i a pas res a revirar del lengatge de l'aire e de la fuòlha

(Musique)

Yves Rouquette
Qu'un remenar d'estèlas mòrtas

(Musique)

Yves Rouquette
Mas, dins la campanha dels òmes, viu lo fuòc jove

(Musique)

Yves Rouquette
E cada còp qu'un centenat de païsans fan restontir lo cabinet de quauque notari

(Musique)

Yves Rouquette
De son francés garrèl, 

(Musique)

Yves Rouquette
Aquò's un poèma de mai, que tomba sul copet de totes los vendeires de vent.

(Musique)

Yves Rouquette
Lo primièr còp qu'escriguèri un tèxte, deviái aver onze ans, e i aviá un concors escolar, organizat pels Felibres. E i aviá una redaccion a far. Faguèri un redaccion en lenga d'òc, sus la fèsta çaquelà al pont de Cabarès. Es lo primièr tèxte qu'escriguèri e puèi, escriguèri pas perque aviái pas aquò pel cap. E, a un moment donat, deviái aver setze ans, agèri enveja d'escriure de poesia, e en mème temps, de las escriure en lenga d'òc, voalà ! E desempuèi, sèt cent cinquanta, i a trenta quatre ans qu'aquò dura.

(Musique)

Journaliste
A cinquanta ans, aquel escrivan de nòstre país a publicat mai d'un quarantenat de libres, recuèlhs de poèmas, romans, novèlas, e participat a un fum de revistas d'en çò nòstre. 

(Musique)