La manifestacion Anem òc

I aviá ja agut de manifestacions occitanistas, es a dire organizadas sus de mots d’òrdre pròpris a la movença occitanista long dels ans 1970. Las doas mobilizacions las mai importantas foguèron las campanhas per l’occitan a la television e per que l’occitan siá reconegut coma lenga nacionala . De talas manifestacions se confondon pas amb los movements d’amplor mai granda, dins los quals los occitanistas se pòdon integrar amb lors bandièras e lors bandairòlas, mas que ne son pas los organizators (pensam aicí a las manifestacions pel Larzac, o a la granda manifestacion del 29 d’abril de 1976 a Montpelhièr). Mas aprèp los ans 1970, e al ritme del replec que coneisson las organizacions ligadas al movement al fial dels ans, las manifestacions purament occitanas venon mai dificilas d’organizar.

Al començament dels ans 2000, lo movement Anem òc introdutz una rompedura e lo retorn a una preséncia publica, per carrièra, dels militants per la lenga d’òc.

La primièra se ten a Carcassona lo 25 d’octobre de 2005. Es organizada per un collectiu d’associacions culturalas que velhan a evitar tota incursion dels gropes occitanistas de natura politica (Partit Nacionalista Occitan, lo Partit Occitan, etc.). Es l’Institut d’estudis occitans que lança l’idèa d’una granda manifestacion apolitica e federatritz, amb los mots d’òrdre positius, rejonch pel movement de las escòlas associativas Calandretas, la Federacion dels ensenhants de lenga e cultura d’òc (FELCO) per l’ensenhament public, Oc-Bi pels parents d’escolans de las escòlas bilingüas del public, e un novèl movement de la joinesa occitana, lo Conselh de la Joventut occitana.



La logistica es assegurada per las associacions localas, mas los representants de las organizacions implicadas dins lo projècte participan a la preparacion de l’eveniment, a l’ocasion de reünions preparatòrias tengudas pro luènh en amont. La manifestacion, partida de la plaça André Chénier, al centre de Carcassona, travèrsa apuèi la vila en seguissent los baloards, abans de montar a Ciutat. Es al pè de las muralhas que los presidents de las associacions organizatrises pronóncian lo discors final, que lo contengut n’es estat negociat long de las reünions precedentas. A la suspresa dels organizators eles-meteisses, la manifestacion amassa 10 000 personas vengudas de tot l’espaci occitan, plan mai que çò que podiá èsser esperat.

Fòrtas d’aquel succès, las associacions a l’origina de la primièra manifestacion, rejonchas pel Felibritge, n’organizan una segonda a Besièrs lo 17 de març de 2007, a la velha d’eleccions nacionalas importantas, que menan un certan nombre de representants locals dels grands partits a far acte de preséncia. Se vei quitament passar la candidata ecologista, Dominique Voynet. Se compta alara 20 000 participants, dont una delegacion de Guardia Piemontese, vilatge occitanofòn de Calàbria, al sud d’Itàlia.


 
Dos ans pus tard, lo 24 d’octobre de 2009, una novèla manifestacion Anem òc, de retorn a Carcassona, amassa 25 000 participants. En 2012, a la velha de las eleccions presidencialas e legislativas, mai de 30 000 personas desfilan suls baloards de Tolosa abans de se dispersar plaça del Capitòli.



Darrièr lo succès de la manifestacion tolosenca, la dinamica comença çaquelà de se desalenar. Certanas organizacions an pas los mejan financièrs e umans per participar vertadièrament a la preparacion de manifestacions d’aquela mena, d’autras coma la Joventut occitana, an desaparegut. D’organizacions e militants de las autras regions repròchan un certan centralisme lengadocian dins la causida dels luòcs de manifestacion e voldrián que la mobilizacion profièche a de territòris ont la visibilitat e lo sosten politic es encara mai precari.

Lo 24 d’octobre de 2015, quand una novèla manifestacion Anem òc es organizada a Montpelhièr, sens la FELCO ni lo Felibritge demest los organizators, lo bilanç es en mièja tinta amb una participacion retombada a 10000 manifestants, e fòrças dissensions entre las organizacions militantas.