Ives Roqueta a prepaus de la colonizacion d'Occitània

Italiques èra una emission literària – se disiá pas encara talk-show – sus la segonda cadena de la television entre 1971 e 1974. L’animator, Marc Gilbert, i recebiá d’escrivans. Ives Roqueta fa partida dels rares autors occitans qu’aja agut aqueste onor, quitament se d'autres, Robèrt Lafont, Bernat Mancièt, Max Roqueta… n’an beneficiat pus tard o a la meteissa epòca, dins d’autras emissions encara mai prestigiosas, animadas per Michel Polac, Bernard Pivot o encara Laure Adler.

Ives Roqueta (1936-2015), natiu de Seta, ensenhant de francés e d’occitan a Besièrs, es en 1973 un poèta e prosador reconegut dempuèi los ans 1950. Es lo fraire d’un autre poèta occitan, Joan Larzac, e l’espós de la cantaira e romancièra bilingüa, Maria Roanet. Es tanben dempuèi lo començament dels ans 1960 un dels animators de l’occitanisme politic al costat de (puèi contra…) Robèrt Lafont, dins lo quadre del Comitat occitan d’estudis e d’accion (1962-1971) e de la revista Viure (1965-1973).

Jòga enfin un ròtle important dins l’emergéncia de la novèla cançon occitana nascuda en 1968-69, e dins la cooperativa Ventadorn qu’edita e difusa aquesta cançon. Es doncas un pes pesuc de l’occitanisme militant d’aquestas annadas que, excepcionalament, a la possibilitat de defendre sas posicions sus las ondas d’una television publica (la sola qu’existís alara) que, jos la presidéncia de Georges Pompidou, es pas gaire dobèrta a l’expression de quina « contestacion » que siá.



Ives Roqueta profiècha pro astuciosament de l’ocasion per resumir en qualques mots, per un public ordinàriament gaire informat, çò que son los grands tèmas defenduts alara per l’occitanisme politic. Doncas, anam retrobar dins sos prepauses la denonciacion de la colonizacion d’Occitània, mèstre mot de l’argumentari del movement dempuèi los trabalhs de Robèrt Lafont, dins sa dimension istorica, dempuèi lo sègle XIII (allusion a la Crosada contra los Albigeses) fins a l’epòca contemporanèa.



Desfilan atal d’allusions tant plan a las revòltas popularas qu’an martelat l’istòria del Miègjorn dempuèi l’epòca modèrna fins al movement viticòla de 1907, qu’a la granda grèva dels carbonièrs avaironese de La Sala en 1961-1962, lo desclic qu’a menat a la creacion del Comitat Occitan d’Estudis e d’Accion.



Doblida pas de mencionar tanben lo fenomèn de l’exili contemporanèu dels joves Occitans constrenches de cercar dins lo nòrd de França d’emplecs que l’economia occitana, doblidada de las Trenta Gloriosas, lor provesís pas o pas mai ; doblida pas tanpauc la dimension culturala de la revendicacion occitana, quiti a la far passar al segond plan per rapòrt a la lucha pel país.