Lo Carnaval de Tolosa

De carnavals, n’existisson pertot dins lo monde. A cadun sas especificitats. A cadun son utilitat. A cadun son calendièr.

A rebors de las concepcions evolucionistas, marcan, per lor retorn etèrne, l’emprencha ciclica dels elements. Aicí la fin de l’ivèrn, l’arribada de la prima. Mas de delà : un ligam al còsmos, ont la naissença e la mòrt se confondon eternalament dins lo meteis gèste, lo meteis movement, lo meteis omenatge. Las tradicions ? Las agita, las tòrna inventar, s’i plega puèi las tòrç dins totes los senses. En soma, es en vida. Talament, que pòrta en el-meteis sa pròpria autoderision, sa pròpria antitèsi, absorbada per una poténcia evocatritz intrinsècament umana. 

Simulacre arcaïc d’un monde capvirat, lo carnaval convòca los simbòls e las figuras constitutivas de la societat dins la quala pren forma. Una mena de fèsta a l’envèrs, en soma, coma l’a fòrt justament formulat l’etnològ narbonés Daniel Fabre. Los còdes socials, los ròtles, tot i es inversat : poder, reng, religion, sèxe… Dins los carnavals, l’impensat e l’interdich refan doncas susfàcia, en grand e sul davant, dins aqueste zonzon que fa tremolar las ciutadèlas.



Los carnavals ocupan una plaça a part dins lo reviscòl cultural occitan entreprés tre los ans 1960. N’atèsta, per exemple, en 1977, la publicacion del libre La Fête en Languedoc (Privat), o quora un etnològ de granda renommada rencontra un fotograf de terren per testimoniar de la vivacitat de las practicas festivas occitanas. L’exemple perfièch de tradicions reïnventadas, causidas e adaptadas, rendudas subversivas un còp que son liberadas de certans aspèctes esclerosants, fallocratas en particular.



A Tolosa, en 1982, l’associacion del C.O.C.U. (Comitat Organizator del Carnaval Universitari) es creada per renosar amb las ancianas practicas presentas sus plaça. Serà un succès.  En 1984, amassarà prèp de 100 000 personas per las carrièras de la vila. L’an seguent, 150 000 personas desfilaràn al costat dels Brasilièrs del Trio Elètrico, convidats per una edicion en forma de consecracion. 

Dos ans pus tard, en 1987, Claude Nougaro, rei del Carnaval, serà depausat sul teulat del Capitòli. L’imatge marcarà los esperits e demòra encara, uèi, un moment clau dins l’istòria del reviscòl carnavalenc de la vila ròsa. 



Uèi, fòrça carnavals son organizats als quatre cantons de França, enquadrats per las comunas o pas, a l’exemple dels carnavals « salvatges » o « independents ». Demest los istorics : lo Carnaval independent de Niça aurà sabut impulsar, tre lo començament dels ans 1990 (gràcias als membres del grop Nux Vomica), fòrça vocacions, en dobrissent la via a divèrsas entrepresas dins un vam generós, solidari, pavat de convivéncia, sens jamai daissar tombar la poténcia incontrolabla del ritual festiu e universal qu’incarna lo carnaval.