La Caravana occitana de Gardarem la tèrra

S’agís aquí d’una accion menada pel collectiu Gardarem la tèrra. Notam la referéncia a l’eslogan « Gardarem lo Larzac » : de fach es sul platèu de Larzac que s’es debanada en agost de 2003 la reünion fondatritz d’aqueste grop, que se vòl luòc de reflexion mai que vertadièr partit politic, e se definís coma altermondialista, e inspirat en partida per la pensada de Robèrt Lafont (defuntat en 2009, pasmens; a, d’un cèrt biais, pairinat GLT).



La primièra caravana, en 2004, aviá seguit un itinerari que, entre lo 13 e lo 22 de febrièr, l’aviá menada a travèrs l’espaci occitan de Montpelhièr a Marselha, en passant per Besièrs, Carcassona, Tolosa, Bordèu, Pau, Lemòtges, Orlhac, Gap, Niça, e tornar.

Aviá per objectiu de far conéisser las posicions del grop en associant, a cada etapa, a l’encòp de conferéncias, de rencontres e d’espectacles. Aquelas posicions concernisson tres camps d’accion principals. Conformament a la tradicion de l’occitanisme, la defensa e l’illustracion de la lenga tenon plan entendut una granda plaça. Mas la dimension ecologista a tanben sa plaça dins las preocupacions de GLT (qu’existís encara prèp de quinze ans pus tard). Amai, en conformitat aquí encara amb l'eiretatge de l’occitanisme dempuèi los ans 1960, los problèmas economics e socials son centrals dins la reflexion menada per GLT : desindustrializacion de las regions occitanas, crisis recurrentas de l’agricultura, etc.

Una segonda edicion de la caravana, en 2005, menarà los participants fins als territòris occitans d’Espanha e d’Itàlia, del Val d’Aran a las valadas occitanas alpinas.



Lo principi de la difusion itineranta del messatge occitanista, per la traversada – parciala – de l’espaci occitan es relativament originala e novèla dins l’istòria del movement, e dins las divèrsas formas qu’a presas dempuèi los ans 1960 (mas la caminada sus París dels païsans de Larzac pòt aver servit de modèl). Se pòt senhalar, dins lo meteis registre, la Chaminada organizada en 2008 per de militants occitanistas de las Valadas occitanas del Piemont, que los mena, a pè, de Vinai/Vinadio dins una d’aquelas valadas fins a la Val d’Aran, unissent atal per la caminada los tres Estats dins los quals existís una minoritat occitanofòna. Aquí encara, cada etapa a permés d’associar los militants locals, e de rendre visibla dins los mèdias regionals la revendicacion occitanista.